Omdat we samen ineens positief testen op Corona, zijn we al niezend en hoestend, een weekje langer dan gepland, voor anker blijven liggen in Dominica. Met nog steeds een positief testresultaat vertrekken we, zonder klachten, toch richting Les Saintes. Een kleine eilandengroep behorend bij Guadeloupe. Prima zeiltocht met veel wind en zeilen. Vlak voordat we tussen de rotsen door, binnen de archipel willen zeilen knalt de bevestiging van de bezaan giek ineens van de mast. Snel vastgezet, maar toch besluiten we om alle zeilen te strijken, uit voorzorg. Iedere keer weer een klim- en trekavontuur, balancerend op het dek of de giek tussen de hoge golven.

Met 100% concentratie en vol vertrouwen kan ik dat doen want Tera is altijd stabiel aan het roer. Zonder vervolgschade sjor ik de boel vast op de giek en warempel vinden we de benodigde popnagels op het eiland. Ik kan meteen de volgende dag een reparatie uitvoeren.

Het dorpje, Le Mouillage, voelt heel zuid-Frans aan, maar dan wel zo’n 40 jaar geleden. Eindelijk kunnen we de elektrische steppen weer gebruiken en gaan direct op ontdekkingstocht. Voor mij altijd weer een belevenis, want zodra Tera weer op de step staat is ze een meisje van 9 waar ik zielsgelukkig achteraan zoef. (Alsof ik haar al mijn hele jeugd ken). Nou ja niet uphill dan, want dan moet ik bijsteppen.

We ontmoeten ook nog de Fransen van het schip dat we op onze reis in Lanzarote hebben getroffen, die ik de originele Franse versie van mijn boek ‘Soudain Seuls’ van Isabelle Autissier ter lezing had meegegeven, opdat zij het mij ‘aan de overkant’ weer terug zouden kunnen geven. Het weerzien is hartelijk, het boek komt eraan, maar door onze COVID besmetting besluiten we dat het beter is om de week erop af te spreken. Ook goed. Ik heb het toch al gelezen.

De volgende dag beklimmen we de hoogste berg la Chameau. Een zware tocht, met wel 70% stijging. Naar boven redden we, ware het niet dat ik op zoute zeilschoenen aan de tocht was begonnen. Het uitzicht is spectaculair en geeft ons een euforisch gevoel. Naar beneden is een ander gevoel. Een pijnlijk gevoel. Mijn tenen schuren tegen de harde schoenen aan. Ik heb ze maar uitgetrokken en loop op blote voeten naar beneden. Eelt genoeg, dat wél, maar de grond is soms zo heet dat je je handen zou branden.

De volgende dag lunchen met vrienden. Met het bijbootje naar een rots, aanleggen, terras op en aan de M Minuty Rosé. (Moet de spelling even opzoeken, maar dat is geen probleem, sinds we de flessen in een supermarkt zagen staan;)) Op aanraden van onze Franse vrienden, zij hebben familie op Guadeloupe, zeilen we de volgende morgen in de striemende regen meteen oostelijk weg van onze ankerplek. Letterlijk zeilend, want we hijsen alles al vanaf onze plek en met een echte ‘fok bak’ manoeuvre draaien we weg van de boei. Gadegeslagen door zo ongeveer iedereen. We zijn het gewend.

Buiten het eiland slaat de regen om in 25 / 30 knopen wind pal tegen met golven van 3 tot 5 meter. Peak vecht zich er doorheen, gehinderd door de zware aangroei van het onderwaterschip. 3.2 Knopen, nee sorry een golf en dan 2,2 knopen snelheid. Zo is de 6 mijl die we deze koers moeten varen om in diep water te komen wel erg zwaar..!

Kedeng horen we en ik realiseer me dat het anker door de golven losslaat. Snel ren ik naar voren zonder Tera precies te vertellen wat ik ga doen. Voor, op de punt, kan zij mij vanachter het stuurwiel ook niet meer zien omdat we ons bootje daar tegenwoordig hebben liggen. Om mij te zien was zo wie zo moeilijk geweest want ik ga letterlijk 2 keer kopje onder in de golven. Met 2 lijnen vast realiseer je je dan, dat díe, echt(!) wel nodig zijn.

Afijn, anker vast en uiteindelijk zetten we toch maar de motor voor de laatste 2 mijl bij. En ineens zijn we er doorheen. Diepte 300m komende vanaf 30/40 meter. Meteen begint Peak te lopen en strak zeilen we richting Pointe-á-Pitre op Guadeloupe. Daar hebben we een havenplek gereserveerd.

Zeilend laveren we door de ondieptes, hier en daar andere zeilschepen op de motor verbaasd achter ons latend. Met nagenoeg geen bewegingsruimte door de ondiepe haven en harde wind hebben we een foutloze achter-in-parkeeractie, geholpen door onze Nederlandse vrienden, die ik lijnen toesmijt en orders geef zonder hen te herkennen. De ervaring van behulpzame handen ken ik, dus daar neem ik geen risico mee. Al lachend en excuserend begroeten we elkaar daarna.

Tera beheerst ondertussen ongestoord het voordek en de lijnen, teamwork. Onze eerste indruk is meteen van vergane glorie, alhoewel ik twijfel of die er ooit is geweest.

De zondag steppen we op weg naar de vervallen kathedraal Saint Pierre et Saint Paul door de ‘banlieues’. Waren we in een voorstad van Parijs of Marseille geweest, dan zou ik echt bang zijn. Hier weet ik het zonet nog niet. We besluiten, de komende dagen, om ons to-do lijstje af te werken met een aantal (persoonlijke) dingen. Kapper Tera, tandarts Pieter (baguette..) en dan voorstag pin (daar moet het voorzeil voor omlaag en de voorstag los… , waterpomp, romp laten afkrabben door een duiker, communicatie updaten en bij een Decathlon snorkelspullen voor Tera kopen inclusief water-oordopjes.

We werken alles af en zijn een aantal dagen later klaar. De Fransen komen bij ons borrelen en ik krijg een boek van Olivier de Kersauson. Mooie opdracht aan mij in de kaft en inderdaad zeer gewaardeerd door mij. Ook eten we een avond bij hen en dan wordt ons duidelijk dat ik mijn boek niet meer terug krijg. Wat ermee is gebeurd blijft onduidelijk. Wellicht heeft iemand het overboord gegooid, want het is ook wel een verschrikkelijk verhaal voor zeilende paren… We wisselen nog enkele ervaringen uit waarbij ze vol bewondering spreken van ons zeilend vertrek uit Les Saintes. Zij doen de eerst 6 mijl namelijk altijd op de motor.

De volgende dag willen we vertrekken en al afscheid genomen zet ik stroom op de startknop van de motor. Deze wacht echter niet totdat ik hem indruk, maar start de motor uit zichzelf. Niet zoals het hoort. Ik draai het contact meteen terug. Motor uit. Dan nog maar een keer. Hetzelfde, maar meteen komt Tera’s hoofd naar buiten en ze roept ‘ik hoor een ander geluid!’ Ik sprint naar binnen, hoor het ook en snel naar buiten om de motor weer uit te schakelen. Sh*t, de startmotor blijft hangen.

Vloerpanelen in de salon gaan open en de hitte komt ons tegemoet. De startmotor heeft met de motor meegedraaid. Niet leuk. Kan zo verbranden. Waar is de reserve startmotor? Onder Tera’s bed denken we, want daar liggen ook de reserve radiator en stuurautomaat tussen een aantal pompen. Nee, we hebben het ergens opgeschreven waar we dingen hebben verstopt? We lezen dat de startmotor onder in het kastje van het stuurboord bed in de achterkajuit ligt. Onder al die handdoeken en lakens? Nee toch. Vertwijfeld nemen we alles eruit. Halen de bodem uit het kastje en warempel vinden de startmotor. Nu eerst maar doormeten. 

Tera gaat de haven vragen voor een extra nacht. Ik leg haar de werking van het startrelais uit en Google voor oplossingen op een aantal Camperforums. Eerst maar een nieuwe relais zien te scoren. De step komt goed uit en uiteindelijk vind ik wat ik zoek, maar dan anders. Proberen maar. Alle kabelverbindingen meteen opgefrist, ongelofelijk wat zoute lucht doet met corrosie. Oorzaak van slecht contact ook gevonden en verholpen. Motor start als zonnetje en meteen op de step een 2e relais scoren.

In de ochtend vertrekken we naar Marie Galante. Eerst hoogte winnen op de motor (we leren snel) tussen de koraalriffen en het zeewier. Daarna een snelle tocht die uiteindelijk in de avond uitmondt aan een palmstrand voor anker: Trois îlets, bekend om zeeschildpadden. De volgende dag proberen we de Decathlon spullen uit en Tera is super enthousiast. Snorkelen zonder water in haar oren of duikbril moet een sensatie zijn.

We nemen de dinghy naar het strandje en snorkelen vanaf daar. Hand in hand brengen we zo lange tijd snorkelend door. Voor de 2e nacht besluiten we alvast richting het dorpje te vertrekken om daar te ankeren. Zodat we weten of de holding goed is en we naar de Paaswake in de RK kerk kunnen gaan. Overdag gaan we naar het dorp. Verkennen de boel en lunchen uitgebreid in een fantastisch restaurant aan zee met uitzicht op Peak.

De Paaswake begint om 19:30 uur en netjes aangekleed lopen we door het bouwvallige dorp St. Louis met golfplaten. Naarmate we dichter bij de kerk komen, zien we mooi aangeklede mensen met een kaars. Sommige vrouwen zien er werkelijk fantastisch uit. Getooid met mooie hoofddeksels of sjalen. Elegant, charmant en trots. We regelen kaarsen en een misboekje. 3 pagina’s inclusief de liturgie van de Eucharistie.

Het paasvuur wordt buiten ontstoken en onze kaarsen ook. We zijn met honderden. Binnen wordt mij duidelijk dat wij de enige niet parochianen zijn. De enige blanken ook trouwens. We voelen ons echter thuis. Iedereen is uiterst vriendelijk, mondkapjes op of bij zich en afstand houdend. Na 5 kwartier versta ik een regel frans, gezongen door het vals zingende koor en zie dat deze staat als derde regel van pagina 1 van het misboekje.

Een lange zit, waarbij we gelukkig regelmatig moeten staan. Naarmate de tijd verstrijkt, krijg ik en Tera ook, steeds meer het gevoel dat ik net zo goed in West Afrika had kunnen zijn. Dit zijn echt afstammelingen van slaven. Zo voelen zij zich ook. Voor het eerst beseffen we echt wat wij, West Europeanen, hebben gedaan in dit werelddeel. Niet om trots op te zijn. Integendeel. We wensen elkaar de vrede, waarbij ik indringend lief wordt aangekeken door meerdere kerkgangers. Intens mooi.

Zondag gebruiken we om Peak voor te bereiden om de lange tocht van 90 mijl naar Antigua te zeilen. Er komt een goede wind: 18-20 knopen met uitschieters tot 25. De eerste 20 mijl zullen we last hebben van de stroom die ons terugzet. We besluiten om 04:00 uur te vertrekken. Als we om 03:45 uur wakker worden, striemt de regen over het dek. Ik ga eerst ontbijten en neem een douche.

Zwijgend trekken we onze pakken aan. In een droog moment halen we het anker in het pikkedonker op en hijsen we het eerste half uur de zeilen. We varen met kotterstagzeil, dubbel gereefd grootzeil en enkel gereefde bezaan. Motor zachtjes bij en we blijven uit de kust om de visboeien (die we kunnen zien) te omzeilen. Voorbij de beschutting van Marie Galante komt de Oceaandeining als een wake-up call ons tegemoet. Ditmaal moeten we er tegen in.

Op de radar zien we de squalls met veel regen en wind om ons heen. We moeten erdoorheen. De wind komt regelmatig boven de 30 knopen. Beaufort 7 is dat. De golven zijn echter het probleem. Die zijn hoog en onstuimig. Er zitten enkele ondieptes die hier debet aan zijn.

Na 2 uur varen komen we in de buurt van de kaap van Guadeloupe. De buien worden heftiger. De windhoek moeilijker. Ik wil liever niet overstag met al deze zeilen. We moeten hoogte houden zonder teveel snelheid te verliezen omdat we anders erg naar de wal worden gedreven. Het ‘Pointe des Colibris’, zoals de kaap heet, ziet er indrukwekkend uit. Een paar grote rotsen in zee met een groot wit kruis erbovenop.

De golven slaan kapot op de rotsen, wat een spectaculair gezicht is. We moeten alleen niet te dichtbij komen. Het laatste uur worden we gegeseld door de wind en regen. Dik over de 30 knopen. Peak hapt en slokt zich erdoorheen. Honderden liters water over het voordek. Hebben we de luiken goed dicht? Uiteindelijk ronden we de kaap. Kruipend moet Tera de zeilen in de juiste volgorde vieren. Er staat heel veel druk op en ik kan nu niet weg achter het stuurwiel. Grootschoot vieren. Oké. Bezaan vieren. Oké. En nu het voorzeil. De schoot zit om een gewone lier. De druk is enorm, net zoals de schommelingen van de boot. Om de schoot te vieren moet je helemaal in balans zijn en geen fouten maken. Een ongeluk is zo gebeurd. Tera laat een stukje vieren, dat lukt, maar er zit wel meteen een draai in de schoot.

Ik schreeuw haar toe dat ze ‘m vast moet zetten en niet moet proberen om de draai eruit te halen. Gelukkig, hij zit vast. Ik zet Peak op de stuurautomaat en met meer dan 10 knopen stuiven we de richting van Antigua op. Welnu, dan is 55 mijl ineens heel dichtbij.

Onderweg zien we springende dolfijnen en zelfs 2 sperm whales! Sensatie. Op film. Voor de kust van Antigua, gaan we het gevecht met de zeilen nogmaals aan. We kunnen het en gadegeslagen door de bemanning van een superzeiljacht, halen we alles naar beneden. Op de motor tussen de rotsen door naar English Harbor. We ankeren daar tussen enkele andere schepen, want de haven is alleen voor superjachten. Na twee windshifts besluiten we toch om te verkassen naar de naburige haven Falmouth om daar te ankeren.

Uiteindelijk een goede plek gevonden. We liggen. Onze Engelse buren uit Las Palmas heten ons welkom. Je ziet ze denken: ‘met z’n tweeën?’ Dan komt een Engelse vrouw langs zwemmen. Ze is van een grote Oyster met bemanning. ‘Where did you come from? Today? East of Guadeloupe? Just the two of you?’ Verbluft zwemt ze terug naar haar boot. Onze Deense vriend uit Dominica heeft ons al gespot en komt direct een biertje halen in de rubberboot.

We zijn er weer. Ongelofelijk dat we dit samen beleven. Onze relatie is intens. We zijn open en eerlijk tegen elkaar. Geven elkaar de ruimte en genieten. Nu eerst de zwemtrap plaatsen zodat Tera kan zwemmen. Als zij geniet, dan geniet ik ook. Daarna, inklaren en dan kijken hoeveel we van het eiland kunnen zien.

Zijn we op zee afhankelijk van het weer voor onze planning, eenmaal in een haven (Palma) draait dat meteen om geld. Time-management is dus cruciaal. We zijn van plan om 5 nachten hier te blijven liggen dus we gaan voortvarend aan de slag. We beginnen met het huren van 2 fietsen met allebei een mandje voorop. Het lijstje met boot spulletjes is redelijk lang, maar dat komt vooral omdat er hier een paar goed uitgeruste winkels zitten. Ik heb alles al via het web bekeken en kan snel mijn slag slaan. Veel spullen zijn niet leverbaar, lees China, en dat zorgt ervoor dat ik een aantal zaken moet bestellen en voor andere naar alternatieven moet kijken. Tijdrovend, maar uiteindelijk wel gelukt. In de middag ben ik klaar en gaan we samen aan een lange fietstocht beginnen. Allereerst de kathedraal, van Palma. Nu een basiliek. Zelden heb ik zo’n grote en indrukwekkende kerk gezien. Dat komt ook natuurlijk doordat ik ooit geweigerd ben bij de ingang van de Sint Pieter omdat mijn Hollandse Bermuda te kort was..
Bij het naar buiten gaan heeft Tera nog even een aantal medaillonnetjes gekocht. Voor mij ‘San Cristobal’ de beschermheilige voor onze reis. Voor Pieter Paul, Maria, omdat hij altijd over zoveel anderen hoedt en zij nu over hem hoedt, voor Foppe, Teresia, om hem te beschermen en een stortvloed van liefde zal geven, en voor Karel, een beschermengel die hem nooit in de steek zal laten.
Omdat Tera gepland had om aanwezig te zijn bij de bachelorette van de vriendin die zij als Babs op Ibiza gaat trouwen, heeft ze maar meteen geregeld om onze jongens afzonderlijk in Amsterdam te zien om de medallions met een dikke knuffel te geven.
De volgende dag, terwijl Tera een stranddag met Anneke en Karlien had, ben ik druk in de weer geweest met mijn oude collega’s van Onesails om de masten aan een eerste inspectie te onderwerpen. Geen onoverkomelijke problemen tegengekomen. De masten zelf zien er ongelofelijk goed uit. Nauwelijks corrosie in het aluminium, bijna niet voor te stellen voor masten die 48 jaar oud zijn. Weer ben ik blij dat we de reis op de Peak gaan maken. Nieuw is zeker niet altijd beter. We plannen een werf bezoek om de bezaan eruit te halen en de voor- en achterstag van de hoofdmast te demonteren in de eerste week van september.
Op woensdag klus ik verder aan de boot aan die dingen die beter in een haven kunnen gebeuren en Tera vindt de ‘Mercado de Santa Catalina’ een overdekte vlees-, vis- en groenten- en fruitmarkt vlakbij de haven. Ze komt stralend met de rode bolderkar vol met verse lekkernijen terug.
‘s Avonds borrelen we met de dochter van goede vrienden en haar vriend. Twee leuke spontane jonge mensen die vol avontuur en passie zitten, waar wij gewoon blij van worden. Een super gezellige avond, die wij toch moeten onderbreken omdat Tera de volgende ochtend vroeg de taxi heeft naar de luchthaven.
De laatste dag alleen in de haven besluit ik om het voorzeil, de Yankee, eraf te halen zodat de voorstag vrij is. Het wordt uiteindelijk een gevecht van 4 uur om het zeil naar beneden en in mijn eentje gevouwen in een zak te krijgen. Het is in ieder geval zwaar genoeg om de komende jaren mee te kunnen zeilen;.
Vrijdagochtend moet ik weg uit de haven. Natuurlijk staat de wind verkeerd op de romp en is er door de ‘Mooring lines’ van de boot naast ons geen ruimte voor de havendienst om mij bij te staan. Ik vraag de kapitein van het motorschip naast ons of hij even kan helpen en nadat hij Peak voor los heeft gegooid, vaar ik zo dicht mogelijk langs zijn schip zodat hij makkelijk kan overstappen. Niets geraakt en vol goede moed van alle complimenten vaar ik alleen naar mijn ankerplek voor de komende 4 nachten.
Op de kaart een prima plek gevonden en op een lichte plek het anker laten zakken, en dus niet op het beschermde ‘Posidonia gras’. Althans dat dacht ik, want niet lang daarna kreeg ik bezoek van de marine inspectie die mij duidelijk te verstaan gaven dat ik een boete van €1500 riskeerde op deze plek. Na een -niet werkende - App verplicht gedownload te hebben moest ik vertrekken naar een andere ankerplaats. Ondertussen de wind enorm in kracht toegenomen en moest ik het dus allemaal samen met PEAK doen.
Tja wat zal ik zeggen. Volgende nachten zijn waardeloos. Alle schepen om mij heen slaan los van het anker. 2 superjachten proberen niet eens meer te ankeren. Zij liggen gewoon op hun plek op de motoren. Bizar. We komen uiteindelijk vol op lagerwal te liggen in de branding. Een beetje zoals ankeren in een westerstorm voor de kust van Scheveningen. De ketting slaat op het dek en het voordek komt regelmatig in z’n geheel onder water. Meer ketting kan niet meer. Ik zit al op 90 meter. Dus zwemvest aan en midden in de nacht terwijl de bliksem om mij heen beukt het anker ophalen. Dat zijn de momenten dat goede samenwerking cruciaal is. Ik zet het roer van Peak vast, zet haar in de vooruit met een beetje gas en ren naar voren om op de knop van de ankerlier te drukken. De ketting beukt op het dek. Ik kan alleen maar ophalen als de neus naar beneden valt. Peak volgt gehoorzaam de richting van de ketting. Ze wordt niet zenuwachtig, doet wat ik gevraagd heb en blijft betrouwbaar. Heeft ze heel goed geleerd van Tera;)
Dit ritueel herhaalt zich meerder keren, waarbij het soms toch nog een beetje spannend wordt, omdat een ander losgeslagen schip mij in de problemen brengt. Uiteindelijk ben ik het zat en keer weer terug naar de eerste ankerplek om daar op een dieper gedeelte te liggen. Dit keer geen bezoek van de inspectie, te slecht weer, denk ik. Dinsdag is het klaar met onweren en kan ik Tera van het strand oppikken. De rust is meteen teruggekeerd en dankbaar maak ik daar gebruik van door even bij te slapen. Zwemmen is helaas niet mogelijk omdat we werkelijk omsingeld werden door de ‘spiegeleikwal’. Een nieuw fenomeen op de Balearen en langs de kust van Spanje omdat deze soort normaliter verder op open zee zwemt. Door het (te) warme water volgen zij hun voedsel dichterbij de kust.
De volgende dag krijgen we te horen dat we vanaf 17:00 uur in het dok van de kraan bij de werf STP in Palma kunnen liggen. We halen alvast het zeil en de giek van de bezaan en zetten koers naar de werf. Daar aangekomen blijkt de Nilaya van een Belgische topinvesteerder in het dok te liggen. We leggen vlak achter hem aan en krijgen meteen daarop te horen dat ze de volgende morgen om 07:30 gaan vertrekken. Geen probleem, dus waren we om 07:15 klaar. Van Tera mocht ik niet kloppen op hun boot om 07:35, dus toen de schipper vlak voor achten met een koffie in z’n hand naar buiten kwam kon ik het niet laten om te vragen of ze wellicht slecht geslapen hadden ‘door het luide geklots van hun romp’. De Nilaya is namelijk van koolstof waardoor de romp een soort van snare drum wordt. Als antwoord krijg ik dat er al een nieuw schip is besteld wat 2 keer zo groot is en van aluminium. Of dat beter is weet ik zo net nog niet.
De dag verliep verder prima. Arnas uit Litouwen en Jerome uit Tahiti kwamen namens Onesails het werk aan de masten doen. Super gemotiveerde en harde werkers, mooi. Toen we hoorden dat Jerome binnenkort weer zou terugkeren naar Tahiti, heeft Tera meteen zijn e-mailadres gevraagd. Altijd handig en op zich een mooi doel. Kennen we iemand daar.
De dag verliep met in- en uitvaren van het dok, iedere keer in alle rust ondanks dat we door de wind soms werden meegenomen. Maar Tera gooit de lijnen vanaf de goede plekken en blijft wonderbaarlijk rustig. Daardoor heeft ze ook controle over diegene die de lijn vangt, want die denken nogal eens om hem vast te houden ipv te beleggen. 41 ton trek je niet zomaar even naar de kade.
Vrijdag moeten we ‘s ochtends vroeg weer weg. Meteen maar aan beide kanten diesel getankt. Tera bleek toch nog een beetje aan ons reparerend vermogen te twijfelen, na onze ervaring in Menorca, gezien de hoeveelheid keukenrol die zich ineens rondom mij bevond tijdens het tanken. Maar alles ging goed.
Wegvaren langszij de dieselsteiger en tussen twee mega (brede) jachten in met de wind vol op de zij, was weer een feest. Eerst de rij zenuwachtende schepen achter ons duidelijk maken dat wij, ja echt geen boegschroef, toch echt achteruit de plek moesten verlaten. Of ze even weg konden. Daarna de landvast van de pomp halverwege de romp op de kade vastgemaakt en voor op Peak. Alle stootwillen op stuurboord voor gehangen en dan, de pompbediende verbaasd achter latend, krachtig naar voren varen waardoor de romp zich scheef trekt en ik met centimeters ruimte genoeg plek denk te hebben om achteruit te varen en vrij te blijven van het schip achter ons. Er mag dan op dat moment niets fout gaan en dat deed het ook niet. Trots. Old School.
Wellicht mede daardoor, gingen we daarna, zonder al teveel overleg, achteruit aanleggen in het aangrenzende dok bij de werf. Dit bleek mijn potentieel duurste aanlegmaneuvere ooit te zijn. De ruimte tussen ons en de 65 meter Lange Benetti -eigendom van een controversiële zakenman volgens Google- die al in het dok lag, was op sommige momenten niet meer dan een meter. Nu begrijp ik dan ook waarom alle havens en werven altijd eerst mijn aansprakelijkheidsverzekering willen kopiëren.
Maar het ging goed. Op onze oude plek lag een 8 jaar oude Hollands gebouwde Contest. Mooi schip, degelijk. De Nederlandse eigenaar, niet gehinderd door enige kennis van zaken, liet de mast er door een gerenommeerd bedrijf af halen ter controle. Met helmen, klimpakken en koptelefoons begonnen ze aan de klus. Zag er allemaal zeer professioneel uit. Toen ze echter de achter- en voorstag er niet af kregen en hun toevlucht zochten tot een ijzeren hamer had ik genoeg gezien. Uiteindelijk moest de handvijl eraan te pas komen om de pin door het gat te krijgen.
Zo niet bij onze Arnas en Peak. Bij ons zijn de koppelingen van de stagen van brons en roestvast staal. Daardoor volstaat om de boel te verhitten zodat de metalen makkelijk los te halen zijn. Wederom is nieuw niet altijd beter. Ik geniet daarvan.
De bezaan mast komt met nieuwe radardome weer terug in de boot en Tera en ik genieten van een laatste rustige nacht in het dok. Ondertussen heb ik ook de gerepareerde lier weer terug aan dek gemonteerd. Vlak voor het slapen gaan krijgen we voor de zoveelste keer te horen dat we in de ochtend vroeg weg moeten, maar dat wisten we nu wel.
‘s Ochtends komt er nog een zenuwachtige man ons vertellen dat zijn schip hier komt liggen, dus besluit ik om direct weg te varen. Tera, wordt het op dat moment ietwat teveel, dus besluit ik om haar maar weg te laten varen. Dat gaat prima en de rust is wedergekeerd. Ik roep de Real Club Nautico de Palma aan in de veronderstelling dat we weer op ons oude plekje terug kunnen. Nee onmogelijk, hoe kan ik het denken. We laten het erbij en dobberen verder in de haven. We varen langs Marina Port de Mallorca, die bij navraag wel plek heeft en wel voor 1/3e van de prijs.
Rustig varen we naar binnen. De haven ligt centraal en is een gezellige boel. We krijgen een mooie plek en nemen onze tijd om Peak een grondige wasbeurt te geven. In de avond zetten we ook nog de bezaangiek en het zeil erop en voldaan lopen we de stad in voor een etentje.

Amigos
Van ciao naar salut en nu buenas tardes a todos,

In Menorca besloten we om in afwachting van de Mistral aan een steigereiland in de mooie baai bij Mahon te gaan liggen. Kost wat ( €160 per nacht) maar dan heb je ook niets. Geen hulp bij het aanleggen, geen water, geen elektriciteit, geen vervoer naar de kant, niets geregeld om je eigen rubberbootje te mogen aanmeren in het stadje, maar wel draadloos op de wiebelende steiger kunnen betalen. Dat dan weer wel.
Wel leuk is dat we tussen echte bootjesmensen liggen. Veel Fransen, die hier toch maar naartoe zijn gezeild en een paar andere nationaliteiten. Peak krijgt veel bekijks en sinds ik tegenwoordig van Tera bij aanlegmaneuvres een overhemd moet dragen vraagt men zich openlijk af of wij samen de boot zeilen. Als antwoord maar meteen de ARC vlag gehesen. Dat is de vlag van de oceaan overtocht organisatie (Atlantic Rally for Cruisers) waaraan wij volgend jaar meedoen. En ja hoor, in de huilende wind staat er meteen een Fransman waarmee ik zeker een uur klets tegen de wind in. Geen echte steiger-praat, want hij kan niet bij ons aan boord en ik niet naar de steiger omdat we te ver af liggen. Ik besluit om met het bootje hem en z’n vrouwelijke partner op te halen. Aan boord heb ik dan ook schik om hen Tera voor te stellen als mijn zeilende echtgenote. Mazzelaar ben ik toch!
De Fransman is vol enthousiasme want zijn zoon is schipper op een andere Swan 65 die nu in Australië is. Natuurlijk ken ik het schip en blijk ik ook zijn website te volgen, iets wat de man heel trots maakt. We Fransen verder alsof ik het nooit verleerd heb en ik verheug mij nu al op Polynesië..
De laatste dag besluiten we om te gaan tanken en dat verhaal kennen sommige van jullie van Tera op Facebook. In het kort: samen rustig in de chaos van andere voordringende en op elkaar botsende boten bij de dieselsteiger op lagerwal en 50cm ruimte voor aanleggen. Slang erin en even weglopen. De diesel spoot op het dek? Hoe dan? Nog een keer proberen met kleinere slang, met hetzelfde effect behalve dan dat ik er ditmaal bovenop zat en dus doordrenkt van de diesel was. Dan maar weer voor anker. Geen Spanjaard die moeilijk deed over de diesel vervuiling.. bij het doorblazen van de ontluchtingsklep kwamen er meerdere cocons van een of ander beste uit de leidingen. Weer wat geleerd.
Terwijl, ik dit zit te schrijven kijk ik tegen een geel plakbriefje aan waarop Tera sindsdien in grote letters heeft geschreven: ‘Let op! Doen we iets voor de eerste keer weer? Check dan alles weer.’ Ok schat, ik zal mijn best doen.
Varend onder Menorca door besluiten we om in de zuidwest hoek in de baai Galdana voor anker te gaan. Met de wind en de zeedeining de beste plek alhoewel ik er weinig fiducie in heb. Tientallen boten liggen langs de kust te rollen, waarvan sommige zo erg dat het niet comfortabel moet zijn. Afijn Peak is zwaar en kan het aan. We ankeren 40 meter van de steile klif en het anker zit als een huis. Daar hoef ik mij geen zorgen om te maken. Wel over de deining die in de nacht haaks op de wind komt te staan. 02:45 worden we allebei wakker. Rondje gekropen en zie overal zaklantaarns aan boord bij de andere boten. Weer in bed hoef ik maar even weer omhoog te komen waardoor Tera meteen vraagt of ik liever weg wil. Ja dat wil ik en zonder morren gaan de zwemvesten aan en staat ze in met zwemvest achter het roer. Voor de veiligheid en mijn innerlijke self maar alle deklichten aangedaan. Anker op en de donkere nacht in voor de oversteek naar Mallorca. De tocht loopt voorspoedig waarbij ik mij niet van mijn stuk laat brengen door een trawler (vissersboot) met teveel licht die mij door z’n gedraai alle kleuren van z’n navigatieverlichting laat zien.
Begin van de middag gaan we het zuidoostelijke hoekje van Mallorca om en zeilen de baai van Palma in. De wind trekt aan en plots roept Tera dat de bakboord elektrische lier er raar uitziet. Pff, die is inderdaad kapot. Heftig ook, zo blijkt als ik hem demonteer. Dat moet bij onze ‘veerpont’ manoeuvre gebeurd zijn. Gelukkig hebben we nog een handmatige lier en kunnen we verder. Dit keer kiezen we voor een redelijk beschutte anker-plek, en eentje waarbij we genoeg ruimte hebben om te draaien. De plek is heerlijk en we hebben een super relaxte dag en avond met een hoog en hard 80’s muziek gehalte.
Het lukt mij om op zaterdagavond de gedemonteerde 40kg wegende lier met het bijbootje naar de haven te brengen en aan ‘John’ ter reparatie te geven. Op het web had ik hem gevonden en een paar foto’s van de schade opgestuurd. Zijn antwoord ‘You have contacted the right person ... I am familiar with this issue for many years now’, las bemoedigend en ik heb de gok maar gewaagd. Volgende week hebben we op dezelfde plek weer afgesproken…
Zondag mooi verassings bezoek gekregen van Anneke en Carlien, waardoor ik met 3 vrouwen aan boord wel indruk maakte in Palma.
Het plan om de masten te laten checken, betekent namelijk dat we eerst in een haven moeten liggen. Dat doen we dus nu in de Real Club Nautico de Palma. Nou dan begrijpen jullie het wel. ‘t’s wat..
Wel een mooie plek gekregen en zowaar hulp van de rubberbootjes bij het aanleggen, ware het niet dat hij ons dwars in de plek duwde waardoor hijzelf maar als stootwil werd gebruikt. Tera, in een charmante outfit en ik mijn overhemd (want geen Crew) bleven uiterst rustig, zelfs toen we de tientallen meters lange zware mooringlines uit de zee moesten trekken. Mooie plek, maar wel voor schepen die 20 meter langer zijn..
Stroom moet ik nog regelen dmv het huren van een verloopstekker a €100. De mastenmaker moet ons nog contacteren en anders gaan we zelf aan de slag. Ne eerst even een paar dagen genieten van Palma en ankerrust.

We zijn nu bijna 3 dagen onderweg en beginnen al behoorlijk ‘ingeslingerd’ te raken. Wat natuurlijk mee heeft geholpen is dat we 2 nachten bij Elba in de Baai van Portoferraio hebben geankerd. Daar is het een komen en gaan van stookolie verbrandende veerponten die nietsontziend zich een snelle vaart banen door al het scheepvaartverkeer. De zwarte rook en de golven die ze daarbij veroorzaken lijken uit een ver mens-milieu-on-vriendelijk verleden te komen. 

Ondertussen beginnen we ook ongemerkt elkaar regels te leren. Mijn gewoonte om vroeger thuis mijn ontbijtbord en koffiekop ‘op’ de afwasmachine te zetten ipv ‘erin’ zet zich aan boord door. Weliswaar ‘in’ de linkerspoelbak, maar ik was niets af. Tot mijn verbazing zie ik dat Tera hetzelfde door de dag heen doet. Op mijn vraag waarom ze dat nu deed kreeg ik het weldoordachte antwoord ‘dat we met alleen zoutwater afspoelen en daarna 1x per dag afwassen (ik dus, na het avondmaal..) we heel veel zoet water besparen’. Top, mijn zeilvrouw:)

Communicatie is ook zo’n ding. Met het geluid van wind en golven hebben we ons aangeleerd om te communiceren met gebaren, eventueel versterkt met gezichtsuitdrukkingen.

Dat doen we al jaren, maar er blijken toch een aantal extra bij te moeten komen. Zo realiseerden wij ons dat we eigenlijk geen gebaar hadden voor een hoger motor toerental bij het ophalen van het anker. En ja, daar is nu net verschil in. De motor in ‘neutraal’ is iets anders dan in z’n ‘vrij’. Duim omhoog of omlaag blijft vooruit achteruit, en een vuist is neutraal. Nieuw is het V teken voor ‘vrij en hoger toerental’. Dit laatste vereist een extra handeling bij de gashendel, iets wat bij veel wind en tegelijkertijd koers houden, stalen zenuwen vergt van de stuurvrouw. Ook daar heeft Tera al menigmaal bewezen mijn zeilvrouw te zijn.

Tenslotte mijn drang om slecht weer voor te zijn. Ergens in de voorspelling zit er een Mistral aan te komen. Niet leuk voor de westkust van Corsica en de Balearen. Ook niet leuk voor de planning. Waar gaan we naartoe en wanneer. We hebben prachtige weer-apps tot onze beschikking, maar tot nu toe leveren die wisselende plaatjes op. Aan de ene kant omdat ik nog aan het spelen ben met de set up van deze systemen en aan de andere kant omdat weer nou eenmaal niet weken van tevoren is te voorspellen.

Duidelijk is dat ik door wil. Alle ‘Departure planning’ en ‘weather routing’ opties heb ik al bekeken en het is mij duidelijk. Uiterlijk zaterdagochtend moeten we vertrekken.
We liggen nu in Calvi na een rustige nacht met maar 1 ankeralarm om 04:30. En ja, ik leer de nieuwe kaartplotter, met ankeralarm, steeds beter in te stellen. Onthaasten wil ik en efficiënt leven.

Dus toen Tera vanochtend wilde zwemmen veranderde mijn plan direct.
Waarom eerst de zwemtrap ophangen om hem daarna niet meer te gebruiken? Waarom meteen een ankerplaats verlaten zonder aan wal te gaan?
Nee, bootje opblazen en die croissantjes zoeken. Wellicht zit er dan met de lunch nog een kleine ‘steak frites’ in het verschiet.